વસંત પંચમી

વસંત પંચમી. આમ તો કયારની ગઈ અને હવે તો ફાગણ આવ્યો. અહીં યુ.એસ ની કુદરત ને નથી વસંત જોડે લેવાદેવા કે નથી ફાગણ જોડે. ભગવાને સુંદરતા દીલ દઈને આપી છે પણ જાણે એમાં જીવ પુરવાનો રહી ગયો. વસંત પંચમી એટલે જાણે કુંપળ ફુટ્યા ની વાત, જતી જતી એક ગુલાબી ઠંડી ની લહેરકી, લીમડા ની ડાળી પર બેસી બુલબુલે ગાયેલું એક સરસ મજા નું ગીત. ઠંડી માં જ્યારે ઝાડ પાન સુકાઈ ને કાંટા બની જાય છે ત્યારે વસંત જાણે એમા જીવ પૂરે છે. એવી તે કઈ જાદુ ની લાકડી કુદરત ફેરવે છે કે નિષ્પ્રાણ લાકડું એક ડાળી થઈ જાય છે.

ઠંડી જશે અને ગરમી આવશે. એક સવાલ કાયમ થી મનમાં થાય છે. ઠંડી જે ગુલાબી મોસમ છે, ખીલવાની મોસમ છે. અને ગરમી એમાંય અમદાવાદ ની ગરમી તો હાડ પીગળાવી નાખતી ગરમી હોય છે. તો પણ ઝાડ પાન ઠંડી માં કેમ સુકાઈ જાય છે અને ગરમી માં નવપલ્લવિત થાય છે. ગરમી માં એવુ તે કયુ પરિબળ છે જે એને ખીલવાની શક્તિ આપે છે. બહાર ના સંજોગો જ્યારે એની વિરુદ્ધ માં હોય છે,તાપ જ્યારે એની પરાકાષ્ઠાએ હોય છે ત્યારે હંમેશા ક્યારામાં ખીલેલા મોગરા ને જોઈ આશ્ચર્ય થાય છે.દિવસ દરમ્યાન તમે થાક થી લોથપોથ થઈ જાઓ છો ત્યારે રાત્રે અગાશીમાં આવતી રાતરાણી ની સુગંધ પ્રક્રુતિ ને સલામ કહેવાનું મન થાય એવી હોય છે.

આ જોઇને એ જ વિચાર આવતો હોય છે કે માણસે કુદરત પાસે થી કેટલું શીખવા જેવું છે. બહાર ના સંજોગો, આ દુનિયા, તમારા રસ્તા માં આવતી અડચણો ધોમ ધખતા તાપ ની જેમ તમારી વિરુદ્ધમાં જ હોય છે તમારે પોતે જ મોગરો ને રાતરાણી બનવું પડે.અને એનાથી પણ આગળ વધી જીવનમાં જો રોજ વસંત લાવીએ તો જીવન રોજ નવપલ્લવિત થાય.પણ આ દુનિયામાં રહી આ પ્રમાણે વર્તવું એ આ લખવા જેટ્લું સહેલું નથી. છત્તા આપણે આપણા, સ્વ ના ઉધાર માટે જીવનમાં રોજ વસંત આણવી જ રહી.